zło DOBREM zwyciężaj

Świetny wątek!
Co do tej historii ze św. Klarą, to pamiętam ją z Kwiatków – ten bajer bycia w 2 miejscach na raz ma nawet swoją nazwę – bilokacja (sprawdziłem przed chwilą, bo wyleciało mi z głowy ).
A co do świętości w naszych czasach, to we „Franciszkańskim Świecie” jest artykuł o niejakim Carlo Acutisie i wg mnie jest całkiem podnoszący na duchu…
Dobra to teraz lista ulubionych świętych:
1. Św. Franciszek z Asyżu – ze względu na to, jak bardzo nietypowy styl życia obrał i jak bardzo bliski był w tym Chrystusowi… Co tu dużo mówić…
2. Św. Faustyna Kowalska – nie znam jej zbyt dobrze, w zasadzie jedynie z filmu i czytanych w radiu około trzeciej fragmentów dzienniczka w którym opisuje swoje mistyczne doświadczenia (koronka do Miłosierdzia Bożego jest wręcz tradycją w rodzinie od strony mamy). Ale bardzo podoba mi się, że dzięki s. Faustynie tak bardzo rozpowszechnił się kult Miłosierdzia Bożego, a i niesamowite jest to, że rozmawiała z Panem Jezusem niemal codziennie i to tak jak my teraz między sobą (no dobra, może nie aż tak luźno), przez co możemy czytać/słuchać tego co mówił jej Pan Jezus i to bez żadnych trudnych przekładów z hebrajskiego, ale właśnie po polsku i to bezpośrednio po polsku – niech inne kraje bawią się w przekłady z polskiego… Zdaję sobie sprawę, że są ludzie którzy uważają, że to nieprawda, nawet Kościół z początku umieścił to o czym pisała na liście ksiąg zakazanych, ale na szczęście po około 60 latach nasz papież ogłosił ją świętą ze względu na długotrwałe badania, przesłuchania itd.(można poczytać na Wikipedii).
3. Św. o. Pio – podobał mi się jego charakter , czasem strasznie brakowało mu pokory, poza tym był franciszkaninem, a to mu gwarantuje u mnie plus…
Ogólnie znam go tylko z filmu o nim, a film ten zrobił na mnie duuuże wrażenie – najbardziej podobało mi się to, że Bóg odsłaniał przed nim myśli, grzechy, przeszłość ludzi z którymi rozmawiał przez co na spowiedziach czasem nawet nie wymagał mówienia czegokolwiek od razu udzielając rad… Poza tym potrafił być w 2 całkowicie odległych miejscach na raz i w ogóle niesamowity był, tyle cudów się działo za jego pośrednictwem. Ale znów gdy Bóg daje komuś tak wiele, to i diabeł kusi kogoś takiego o wiele bardziej i często objawiał mu się w nocy i rzucał nim po ścianach, albo ukazywał mu się pod postaciami ludzi – księży, świętych – chyba najgorsze co może być dla franciszkanina to, gdy diabeł ukaże się pod postacią św. Franciszka. Chociaż w Kwiatkach jednemu z braci ukazywał się jako Chrystus i mówił, o tym, że nie ma szans na zbawienie choćby się starał najmocniej. Na szczęście św. Franciszek też miał ten przywilej, że dzięki Panu mógł poznawać to co trapi innych bez konieczności rozmowy z nimi i przez to wyjaśnił owemu bratu, że to nie był Jezus. Myślę, że na rozróżnianie jest prosta zasada o której większość świętych pisze – Jezus pozostawia po sobie pokój wewnętrzny, a diabeł na odwrót, pozwalając człowiekowi się zadręczać i smucić.

Ostatnio w moje ręce wpadły dzieła św. Teresy z Avila i św. Jana od Krzyża i choć teraz nie mam zbyt wiele czasu na nie, to przez wakacje po prostu to pochłonę, bo nigdy jeszcze nie spotkałem się z czymś takim jak szczegółowa, oparta na doświadczeniu instrukcja modlitwy wewnętrznej, czy ogólnie drogi doskonałości duszy…