zło DOBREM zwyciężaj

(Kwiatki św. Franciszka - rozdział o próżnowaniu)

Przeto jeżeli człowiek dobrze czynił lub przebaczał bez pokory, uczynki jego zmienią się w złe; gdyż było wielu, którzy spełnili mnogo czynów zdających się dobrymi i chwalebnymi, lecz, jako że nie było w nich pokory, zostały odsłonięte i poznano, że dokonała ich pycha; okazały to czyny. Zaś czyny dokonane z pokorą nie ulegają zepsuciu.

(Kwiatki św. Franciszka - cały rozdział o pokorze świętej)

Nikt dojść nie może zgoła do świadomości i poznania Boga, jeno mocą pokory świętej. Bowiem prostą drogą wywyższania się jest droga poniżenia. Wszystkie niebezpieczeństwa i wszystkie upadki, które na tym zdarzały się świecie, nie z innej wynikły przyczyny, jeno z wyniosłości głowy, czy pychy myśli. Dowodzi tego upadek czarta, wygnanego z nieba, i upadek pierwszego rodzica naszego Adama, wypędzonego z raju, bo podniósł głowę, to jest był nieposłuszny, i dowodzi tego faryzeusz, o którym Chrystus mówi w Ewangelii, i mnogie przykłady inne. I przeciwnie: wszystkie dobra wielkie, które temu przypadły światu, wynikły z uniżenia głowy, to jest z upokorzenia myśli, jak tego dowodzi błogosławiona Dziewica Maryja przepokorna i celnik, i święty łotr na krzyżu, i wiele innych przykładów Pisma. Przeto dobrze by było, gdybyśmy znaleźć mogli jakie brzemię i wielkie, i ciężkie, które byśmy ustawicznie przywiązane mieli do karku, by w dół nas zawsze ciągnęło, to jest utrzymywało w pokorze. Brat pewien spytał brata Idziego: „Powiedz mi ojcze, w jaki sposób uniknąć można pychy?” Odrzekł brat Idzi: „Bracie mój, wiedz o tym, że nie zdołasz nigdy uniknąć pychy, jeśli wprzódy ust nie położysz tam gdzie masz stopy. Lecz jeśli dobrze rozważysz dobrodziejstwa Boże, wówczas poznasz, że winieneś schyloną mieć głowę. Również, jeśli rozważysz grzechy swoje i obrazy liczne, których dopuściłeś się względem Boga, znajdziesz w końcu powód ukorzenia się. Lecz biada tym, którzy chcą być uczczeni za złość swoją. Stopień pokory jest w tym, który poznał, że sam jest przeciwny własnemu dobru swemu. Stopniem pokory jest oddać rzeczy cudze temu, czyją są własnością, i nie przywłaszczać ich sobie samemu; to znaczy, że dobra własnego i cnoty żadnej, którą człowiek znajdzie w sobie, nie powinien sobie przywłaszczać, jeno Bogu, od którego łaska wszelka i dobro, i cnota pochodzi. Lecz grzech każdy i namiętność duszy, i błąd każdy, który człowiek znajdzie w sobie, winien człowiek przypisywać sobie, zważywszy, że pochodzi od niego samego i ze złości własnej, nie cudzej. Błogosławiony człek, który poznaje i uznaje się podłym wobec Boga i wobec ludzi! Błogosławiony, który zawsze sądzi i potępia samego siebie, nie drugich! Bowiem nie będzie sądzony przez straszny i ostateczny sąd wieczny. Błogosławiony, który pójdzie łagodnie pod jarzmo posłuszeństwa i pod sąd innych, jak czynili apostołowie święci, przed i po zstąpieniu na nich Ducha Świętego!” Rzekł jeszcze brat Idzi: „Kto zdobyć i posiąść pragnie spokój i wczas doskonały, winien uznać w człowieku każdym wyższego od siebie i zawsze czuć się poddanym i niższym od innych. Błogosławiony człek, który nie chce być widziany ni poznany w obyczajach swoich i w mowie swojej, a jeno w tym składzie czystym i w tej ozdobie prostej, jak go Bóg stworzył i ozdobił! Błogosławiony człek, który chowa i ukrywa nawiedzenia i pociechy Boskie! Bowiem nie ma rzeczy tak tajemnej, której by Bóg nie objawił, jeśli spodoba się Jemu. Gdyby był człek jaki, który by był człowiekiem najświętszym i najdoskonalszym na ziemi i gdyby uznał się i osądził grzesznikiem najnędzniejszym i najpodlejszym człowiekiem na ziemi, byłaby to pokora prawdziwa. Pokora święta nie umie gwarzyć, a błogosławiona bojaźń Boża nie umie mówić”. Rzekł brat Idzi: „Zda mi się, że pokora podobna jest strzale gromu, bo jak grom sprawia straszne wstrząśnienie, łamiąc, miażdżąc i paląc, co napotka, a potem nic nie znajdziesz tej strzały, podobnie pokora wstrząsa, rozprasza, pali i pochłania złość wszelką i błąd wszelki, i grzech wszelki, a potem nic zgoła nie znajduje się w sobie. Człowiek, który posiada pokorę, zdobywa przez pokorę łaskę u Boga, a spokój doskonały u bliźnich”.

Zda mi się, iżby tekst ten mógł zgoła trudnym się jawić, jednak chwila skupienia i można to wszystko zrozumieć...
Te mądrości brata Idziego przypominają mi nieco tekst Pisma św. - nie zrozumiesz i nie przyswoisz wszystkiego od razu, ale za każdym razem odnajdziesz coś innego, co akurat przykuje twoją uwagę...

(Kwiatki św. Franciszka - o ręce, którą brat Jałowiec widział w powietrzu)

Kiedy brat Jałowiec modlił się raz i może myślał o sobie coś wielkiego, zjawiła mu się ręka w powietrzu i usłyszał uszyma cielesnymi głos, który doń rzekł: „Bracie Jałowcze, tą ręką nic uczynić nie możesz”. Wtedy wstał natychmiast, a podniósłszy i zwróciwszy oczy do nieba, wołał głośno, biegając po klasztorze: „Zaiste słusznie, zaiste słusznie”. I powtarzał to czas długi.

Strasznie podoba mi się ten krótki rozdział z życia brata Jałowca. Muszę zawsze pamiętać, patrząc na swoje ręce, że nimi nic tak naprawdę nie mogę i że sam jestem nikim, a wszystko co mam, mam tylko i wyłącznie dzięki łasce Boga.

O dziwo jestem z bierzmowania Franciszek...

A co do pokory, to tak jak tej niedzieli dzięki łasce Pana lepiej zrozumiałem na czym polega pokora w modlitwie, tak i dzisiaj lepiej zrozumiałem na czym ma u mnie polegać pokora wobec innych osób.
Otóż przez całe swoje życie nie zauważyłem, że mam w domu najlepszego nauczyciela pokory na świecie...
Jest nim mój ojciec. Co tu dużo mówić, jakoś nigdy nie byłem wdzięczny Bogu za niego, a powinienem. W końcu kto inny może wypalić we mnie wszelką pychę jak nie on. Kto inny kiedykolwiek w życiu będzie mnie na każdym kroku pouczał, bezustannie komentował wszystko co robię i cały czas o coś prosił. Ile pokory i posłuszeństwa mi trzeba za każdym razem gdy mam zamiar cokolwiek mu odpowiedzieć zamiast po prostu milczeć i robić co każe. Ten człowiek pozbywa mnie wszelkiego egoizmu i co najlepsze lubi to robić, bo robi to zupełnie nieświadomie...
Dzięki Ci Panie za mojego tatę, za ten dar którego tak bardzo nie doceniałem...

Gdy tak czytam o Waszych imionach z bierzmowania, od razu przypomina mi się moje bierzmowanie. W sumie to do dziś wydaje mi się to tylko dziwnym zbiegiem okoliczności. Moja decyzja o imieniu nie była aż tak przemyślana jak u Was. Wybierałam je około tygodnia. Czytając o tej Świętej, poczułam że może to właśnie ta osoba, która powinna zostać moim autorytetem. Ale szczerze przyznam, nie czułam się jakoś strasznie związana z nią. Oddałam wszystkie papiery i w dniu sakramentu miałam otrzymać z powrotem kartkę z imieniem. Patrzę, a tu zamiast Blanki Katarzyna. Przyznam, że byłam zszokowana i lekko zdenerwowana, bo jednak wolałabym zmienić je sama . Ale kończąc historię, pół roku później moja koleżanka (Kasia) umarła. Po tym, zaczęłam się interesować tą Świętą i wiem, że dzięki Świętej Katarzynie nigdy nie zapomnę o tym co się wydarzyło i o samej koleżance .

A moja była podjęta już w pierwszej klasie gimnazjum w sumie Myślałam chwilowo, żeby zmienić na Marię Egipcjankę, bo jest patronką aktorów z tego co pamiętam, ale ostatecznie została Klara, bo brzmiało lepiej ;]