zło DOBREM zwyciężaj

Często jest tak, że usłyszane przez nas kazanie pozostaje w pamięci. Bo ciekawe, bo nietypowe.. albo wyjątkowo nudne. W każdym bądź razie usłyszałam dziś wymyślony dialog, który mnie zachwycił i mam nadzieję, że uda mi się go jakoś odtworzyć, być może Wam też się spodoba

Rozmowa dwóch dzieci w brzuchu mamy:
- Jak myślisz, czy po porodzie istnieje życie?
-Po porodzie..? Oszalałeś? Na pewno tam nic nie ma.
- Ja myślę, że istnieje. Być może nasze istnienie tu to tylko przygotowanie, do lepszego życia po tym jak się urodzimy.
-Głupota. A niby co nas tam może czekać?
- nie wiem. Pewnie będzie jaśniej niż tutaj. Może będziemy biegać i jeść ustami?
- Biegać? Przecież to niemożliwe. Poza tym jak można jeść ustami?! Przecież od tego mamy pępowinę.
- A może zobaczymy po porodzie naszą mamę i ona się będzie nami opiekowała?
-Mama? wierzysz w to, że ona istnieje? Przecież nigdy jej nawet nie widzieliśmy.
- Ale ona musi gdzieś być. Przecież czasem jak jesteśmy cicho, możemy usłyszeć jak śpiewa albo głaszcze nasz świat..
- Bzdura, nigdy jej nie widziałem, więc w nią nie uwierzę.

Ten prosty dialog pomógł mi w zrozumieniu tego, że przecież nie ma podstawy do mówienia, czy coś istnieje, bo przekonamy się o tym dopiero po śmierci..