zło DOBREM zwyciężaj

Ha, dobre pytanie z tym demotywowaniem.. To zależy od aktualnego poziomu ego (u mnie zmienia się z dnia na dzień, ale i tak zawsze jest ten głaz/kamyk/kamyczek gdzieś na dnie..). Więc uważam, że oczywiście powinno się mówić o działaniu Boga w życiu, a jeśli to wywołuje negatywne emocje, to znak że trzeba pozbyć się zazdrości i nie porównywać się z innymi.

A jeśli chodzi o tą stabilność wiary.. U mnie jest tak jak u Ciebie, Paweł. Miewam momenty, że wogóle jakby nie odczuwam potrzeby przebywania z Bogiem. Szczególnie kiedy myślę o wiarygodności Biblii i innych wyznań, nawet chrześcijańskich (siłą rzeczy, albo jedno jest prawdziwe albo żadne..).A potem nagle przychodzi chwila upokorzenia, kiedy zdaję sobie sprawę że to, co mnie oddziela od Boga to grzech. I kiedy zaczynam modlić się o łaskę przebaczenia i pojednanie z Nim, wszystko układa się zupełnie inaczej

Co do Starego Testamentu, to nie masz się co przejmować - podobno nawet św. Augustyn odkładał niektóre fragmenty "na potem", aby kiedyś, gdy Duch Święty da mu więcej światła, mógł je głębiej zrozumieć bo ich w danej chwili nie ogarniał...

Mam pretekst, by podzielić się nieco doświadczeniami ostatnich dni... :]
Biblia jest owszem bardzo ważna i niejako ma nas prowadzić poprzez swoje Słowo, ale uważam, że osobista relacja z Bogiem jest o wiele ważniejsza.
Przypuśćmy, że trafiłem na bezludną wyspę i nie mam ze sobą Biblii - czy do końca życia nie usłyszę co Bóg ma mi do powiedzenia? Absolutnie nie!
Są pewne wyznania, dla których Biblia jest absolutnie najważniejsza. Jest tak ważna, że odrzucają oni wspólnotę ze świętymi*, Najświętszy Sakrament, wszelki przekaz ustny i wszelką tradycję...
A wszystko to tylko dlatego, że TUTAJ nie jest napisane (ale czy Kościół nie miał postępować dalej kierowany Duchem Świętym? Ha i tu się łapię na tym, że zaraz chcę szybko cytować odpowiedni fragment ), a najgorsze jest to, że często traktują treść Pisma zbyt dosłownie i nie interpretują go przez pryzmat całości, ale odchodząc od wszelkich tradycji i dogmatów (które zazwyczaj są tylko potwierdzeniem tego co było oczywiste od zawsze), sami tworzą sobie w głowie pewne dogmaty i poprzez nie, interpretują Pismo św. (przy czym każdy może mieć swój punkt widzenia i dany fragment rozumieć inaczej, ze względu na to co sam uznaje za oczywiste).
Sam to zauważyłem w pewnym momencie, gdy trochę za często sięgałem do Pisma św. próbując je samemu interpretować - zauważyłem wówczas, że tak naprawdę nie jestem obiektywny (pewnie nigdy nie będę) i analizuję treść względem tego, co usłyszałem tu lub tam, a głównie tego co sam przyjąłem, czyli tego co albo wg siebie zrozumiałem i przyswoiłem, albo sam uznałem za logiczne, oczywiście nie wykluczam mocy Ducha Świętego działającej przez Słowo Boże, ale sami dobrze wiemy, że czytając Je kierujemy się często rozumem, a on potrafi namieszać...
Patrząc na to jak nie zmienne są nauki świętych od początku chrześcijaństwa, stwierdzam, że interpretacja Pisma św. przez wieki była zawsze taka sama i wątpię, aby od początku była błędna - to byłoby bezsensu... Mówię tu o reformacji i doszukiwaniu się błędów w interpretacji Pisma św. przez Kościół Katolicki.

*święci - słowo to niejednokrotnie pada w Piśmie św. i nie wiem czemu by nie wierzyć w obcowanie świętych i ich wstawiennictwo u Boga, w końcu Bóg nas powołał do wspólnoty, a czemu miałby ograniczać tylko do tej ziemskiej. Poza tym tak jak w Starym Testamencie punktem odniesienia do tego jak należy żyć i co czynić byli prorocy, tak dzisiaj mamy m. in. właśnie świętych.
Aby dobić sytuację, wszyscy pamiętamy fragment w którym Pan Jezus na górze Tabor rozmawia z Mojżeszem i Eliaszem, a przecież oni już od dawna w ziemski sposób nie żyli(!). Tak na logikę, skoro Jezus mógł rozmawiać bezpośrednio z Bogiem i sam zresztą Nim był, to czemu to robił? Przede wszystkim ten fragment mi osobiście daje świadectwo, że jest coś takiego jak obcowanie wśród nas tych, którzy podobali się Bogu, o! Ale to jest po części, a raczej głównie moja interpretacja i nie należy jej całkowicie wierzyć!
Tu idealnie pasuje powiedzenie ojca Pio, że mądrość polega na tym właśnie, by nie ufać samemu sobie... ;]

Kiedyś się też zastanawiałem nad tym, że stoimy w kościele, powtarzamy ciągle te same słowa itd, ale pewnego razu podkusiło mnie, żeby przeczytać taką małą ulotko-książeczkę którą od zawsze nosiłem w kurtce i tam była opisana cała liturgia w odniesieniu do męki Pańskiej... Nie wiedziałem wcześniej, że ma to aż taki wymiar. Może później przepiszę i wam w ten sposób dam...

Ja dziś czułam cały dzień obecność Boga i jest mi od rana tak wspaaniaaale Postanowiłam sobie wczoraj, że w każdym człowieku będę dostrzegała Jezusa. Było ciężko, szczególnie jak jechałam koło śmiesznej, plastikowej dziewczyny, ale za to ten odwzajemniony uśmiech (po wielu mozolnych próbach) spotkanego człowieka na ulicy wynagrodził mi moje starania. Czuję się taka uduchowiona, że aż idę na pierwszy piątek miesiąca dopełnić ten piękny dzień. Adieu!