zło DOBREM zwyciężaj

Dzisiejszego dnia nasz ks. proboszcz miał bardzo ładne kazanie i choć nie jest zbyt porywającym mówcą, jest bardzo mądry. Mówił m. in. o tym jak pięknie żyli chrześcijanie pierwszych wieków, o tym jak bardzo ich życie się wyróżniało, za co byli często prześladowani; o tym jak bardzo ważną była wiara w ich życiu itd.
Mówił też dużo o tym, jak teraz to wygląda, a podstawowym wnioskiem jaki się nasuwa jest to, że chrześcijaństwo się przez wieki nie zmieniło, że świat nie zmienił swojego stosunku do chrześcijaństwa, że przecież Ewangelia jest wciąż ta sama, tylko że…
…tylko, że wkradło się w nasze życie coś takiego jak pół-chrześcijaństwo i właśnie tego nie było we wczesnym Kościele. Rozpanoszyła się w naszych czasach moda na to, by oddzielać wiarę od życia osobistego i na dobrą sprawę być wierzącym tylko w kościele, a poza nim wracać do życia „nowoczesnego”.
Przyzwyczailiśmy się zadowalać tym, że komuś w ogóle chce się jeszcze chodzić do kościoła, ale jak wiemy, samo chodzenie nie jest nawet tym minimum, by móc nazywać się chrześcijaninem.
Wydaje się być strasznym w jakim tempie kościoły pustoszeją, ale skoro uczestnictwo we Mszy św. sprowadza się do obowiązku i tradycji, to jak można się dziwić, że ludziom się zwyczajnie nie chce. Obawiam się, że wiele osób nawet nie wie, że można żyć wg Ewangelii, nie wie że są ludzie, którzy rzeczywiście tak żyją.
Widzicie, trudno jest w naszym Kościele być prawdziwym chrześcijaninem, takim który miłuje nieprzyjaciół, oddaje całego siebie Bogu i stawia Go najwyżej. Pod koniec Mszy św. uświadomiłem sobie czemu tak jest i choć nie będę tu pewnie szczególnie odkrywczy, chciałbym zwrócić Waszą uwagę na to, że brakuje ludzi, którzy w praktyce pokazywaliby jak należy żyć i dawali innym przykład. Naszemu Kościołowi brakuje często praktycznej strony chrześcijaństwa (ale mówię to patrząc na własną parafię, nie wiem jak jest dalej). Bo co z tego, że ksiądz na kazaniu powie co należy robić, aby podobać się Bogu, skoro i tak każdy będzie się oglądał po sąsiadach w ławce i liczył, że może ktoś na ochotnika pierwszy spróbuje tak żyć.
Brakuje żywych świadków Jezusa i choć możemy powiedzieć, że przecież kapłani mają dawać przykład, to choćby nawet dawali najlepszy i tak większość będzie uważać, że sama nie musi, bo nie jest przecież księdzem, bo ksiądz to co innego (jakby ks. miał jakoś łatwiej).
Potrzeba ludzi, którzy pokażą swoim życiem, że da się żyć Ewangelią i co więcej, że jest to droga o wiele lepsza niż każda inna, jaką można wybrać.

Często mówi się, że nie potrzeba Kościołowi nauczycieli, ale właśnie świadków.
I choćby z tego powodu często zniechęcałem się do tego, by zostać księdzem. Zawsze wydawało mi się, że nawet gdybym starał się dawać najlepszy przykład, ludzie patrzyliby na mnie inaczej, w inny sposób, a przez to nie mogliby tak jakby przyjąć do wiadomości, że przecież też mogą tak żyć, i że ich też dotyczy zbawienie…
I to jest chyba właśnie ten problem, że ludzie w kościele patrzą po sobie i widzą, że żyją tak jak wszyscy, uznając że tak ma być. A do wzrastania w wierze (jak to ktoś fajny powiedział) potrzeba społeczności. Teoretycznie powinno być tak, że z każdym kogo widzisz na niedzielnej Mszy św. możesz bez trudu móc potem porozmawiać o Bogu, a wiemy jak to wygląda w praktyce.
Na zakończenie dodam tylko, że wg mnie nie sztuką jest zostawić ten Kościół i szukać szczęścia gdzieś dalej , ale raczej postarać się mu pomóc i zmieniać go na lepsze.
Eh, uświadamiam to sobie już w życiu któryś raz i za każdym razem mam nadzieję, że to już ten ostatni… Że od tej pory przejdę do praktyki…

To teraz Wy coś powiedzcie…